Niewierna (2022) Cały Film - Obejrzyj Online!

Wstęp do filmu Niewierna online

Niewierna cały film zaczyna się w wodzie: szeroka, falująca przestrzeń śródziemnomorskiego błękitu pod bezchmurnym niebem, wyparta i zakłócona przez dwa wirujące ludzkie ciała. Sara (Juliette Binoche) i Jean (Vincent Lindon) spierają się w pustym oceanie, jakby właśnie odkryli stan nieważkości, podczas gdy kamera Erica Gautiera zatrzymuje się na skórze dotykającej skóry pod blaskiem. Kochankowie są, jak się domyślamy, na wakacjach, choć w tej uwodzicielskiej scenie początkowej wydają się zawieszeni w innej ekstatycznej rzeczywistości.

Nie jest spoilerem stwierdzenie, że nigdy więcej nie zobaczymy ich w takiej formie w szczerym, gorącym dramacie Claire Denis; większość związków ma tylko wybrane momenty takiej usuniętej błogości. Ale często żałujemy tej słonecznej prostoty w bałaganiarskim, emocjonalnym i bardzo paryskim splocie pragnień, żalów i zazdrości, który następuje później. „Niewierna” to miłosny trójkąt o niezwykle eleganckiej geometrii, z wieloma romantycznymi historiami i fantomowymi przyszłościami, które można ułożyć z jego fragmentów.

Powrót Denis na rodzime podwórko po anglojęzycznym odlocie sci-fi „High Life”, Niewierna online widzi, że sternik ponownie łączy się z dwoma kluczowymi współpracownikami z jej zachwycającej komedii romantycznej „Let the Sunshine In” z 2017 roku: Binoche, oczywiście, i współscenarzystką Christine Angot, na której powieści „Un Tournant de la Vie” film jest oparty. Podobnie jak w tamtym filmie, w najnowszym Denis stosuje typową dla siebie rygorystyczną formę i psychologiczną ciekawość do materiału, który zwykle inspiruje bardziej ogólne reżyserskie zabiegi, wydzierając bogatą, zniuansowaną eksplorację kobiecego pożądania z linii błędów pozornie prostej narracji. Jeśli osobny wątek, dotyczący mieszanej tożsamości rasowej i nierównych perspektyw społecznych w paryskich banlieues, wydaje się mniej rozwinięty i wpleciony w całość, to jest to mimo wszystko ostry, stymulujący film dla dorosłych. Zakupiony już przez IFC Films do USA, „Niewierna” po swojej konkursowej premierze na Berlinale powinien rozkwitnąć w międzynarodowym obiegu artystycznym.

O czym opowiada cały film Niewierna?

Po powrocie do stalowo-szarego miejskiego otoczenia – sygnalizowanego przez ujęcie kolejowe, które wywołuje natychmiastowe skojarzenia z porównywalnie intymnym, domowym „35 Shots of Rum” – związek Sary i Jeana zaczyna nabierać kształtu i bagażu odmiennego od tego idyllicznego wstępu. Scenariusz Denisa i Angota jest jednak powolny i oszczędny w szczegółach, każąc nam układać historię pary tak samo z gestów i spojrzeń, jak i z tego, co zostaje nam wyraźnie powiedziane. Obraz, który się wyłania, jest bardziej złożony i pełen konfliktów niż moglibyśmy przypuszczać na podstawie mieszczańskich atrybutów ich wspólnego życia: szykownego modernistycznego mieszkania na ostatnim piętrze w centrum Paryża czy pracy Sary jako świadomej społecznie prowadzącej talk-show w stacji radiowej w stylu NPR.

Okazuje się, że ich dziesięcioletni związek był dla obojga powtórką z rozrywki w średnim wieku. Jean jest byłym skazańcem, którego 17-letni czarny syn Marcus (Issa Perica) mieszka z matką Jeana, Nelly (Bulle Ogier), w podmiejskiej gminie w Vitry; matka Marcusa jest obecna na Martynice na odległość. Wyobcowany z rodziny i dryfujący w swojej własnej kulturowej szarej strefie, Marcus zachowuje się w sposób, na który może być już za późno, by jego nieobecny ojciec mógł go ostrzec.

Sara również jest rodzicem, choć wydaje się bardziej skupiać na żarze swojego nieudanego małżeństwa z byłym przyjacielem i partnerem biznesowym Jeana, François (Denis regular Grégoire Colin), z którym oboje od dawna się zrażają. Im dłużej z nimi przebywamy, tym wyraźniej widać, że szczęście Sary i Jeana jest konstrukcją kruchą i wybiórczą, funkcjonującą jedynie w czasie teraźniejszym. Kiedy pewnego dnia Sara przypadkowo dostrzega na ulicy François, rumiane delirium, jakiego doznaje na sam jego widok, nie jest zachęcającym zwiastunem.

Podsumowanie recenzji

Melodramat jest tym, czym jest, niebawem Jean zostaje połączony z François przez okazję w pracy, a wspólne postanowienie pary, by zachować dystans i dorosłość w tej sprawie, szybko upada – nie tylko dlatego, że ten drugi mężczyzna w pewnym sensie uwodzi ich oboje. „Niewierna” nie daje jednoznacznej odpowiedzi na odwieczne pytanie, czy można naprawdę kochać dwie osoby jednocześnie: Tak czy inaczej, gdy tylko unosząca się w powietrzu helowa satysfakcja związku Jeana i Sary zostaje przebita, świat dotychczasowych komplikacji odsuwa się na bok. W ostatniej części „Niewierna” zmienia się w ryczący, krzyczący, bojowy dramat małżeński klasycznej francuskiej szkoły, który jest interesujący dzięki naszemu zmiennemu, niepewnemu poczuciu, kim w ogóle są uczestnicy tego starego, dobrego ménage à trois.

Binoche, bardziej krucha niż w „Niech zaświeci słońce”, jest wspaniała w roli, która wykorzystuje tematycznie jej nieuchwytny, melancholijny urok, choć najbardziej zaskakuje w scenach, które wprowadzają ją w stan paraliżującego emocjonalnego przesteru. Lindon, jako zawsze rumiany Everyman, w niezwykły sposób przeskakuje od niedźwiedziej czułości do bezdusznego chłodu, wplatając w swoje zmiany nastroju lata niewypowiedzianego cierpienia i psychologicznej samoobrony.

Gautier, który po raz pierwszy współpracował z reżyserem, często kręci twarze bohaterów w mrowiącym, dyskomfortowym zbliżeniu, emocje bohaterów są tak duże, że ledwo wiedzą, co z nimi zrobić; ostre, bezpośrednie sceny seksu w filmie również oferują im niewiele kryjówek. Nawet zwyczajowe pocałunek w policzek jest tu aktem erotycznym, wzmocnionym i elektryzującym przez kolejną, otulającą, jak papier ścierny na aksamicie, art-rockową partyturę Denisa. W tej jednocześnie małej i ogromnej historii miłosnej, nawet szept odbija się echem przez wiele dni.